Aslında girişte de yazdığı gibi bir kaç uslu çocuğuz. Belki de uslanmak istiyoruz. :)
Çocukken Bmx lerimiz, Bianchi Aspid Sx lerimiz vardı. Marifet bilirdik kaldırım taşlarının üstünde gitmeyi, gidonu eğip havalı şekilde bisiklete binmeyi. Ellerini bırakıp en çok giden mahallenin en karizmatiğiydi belkide. Çok düştük, çok yaralandık. Ama hiç biri acıtmadı bizi. Çünkü çocuktuk ve çocukken her düşüşümüzü gülüşümüz izlerdi. Sonraları o Bmx ler, Bianchi Aspid Sx ler kömürlüğün yolunu tuttu. Kimi paslanmaya yüz tutarken kimi de ailenin alttan gelen ufak fertlerine yoldaş oldu. Büyüdük biraz ve büyüdükçe unuttuk kendi rüzgarımızı kendimiz yaratmayı. Kaptırmıştık bir kere çarpık düzenin çarklarında dönmeye kendimizi. Bir uyanış gibiydi, bir çırpınış belki de filizlenen iki teker sevdası. Güzel şeyler asla unutulmazmış dercesine sandıktan çıkardık düşlerimizi. Öğrenilecek çok şeyimiz, gidilecek çok yolumuz vardı.
Yaşamak için,
Kendi rüzgarını yaratmak için,
Pedal basmaya başladık.
Daha yolun çok başındayız...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder